மொளனமாக இருப்பதெல்லாம்

கோழி ஒரு முட்டை இட்டு  கொக்கரித்து ஊரை கூட்டும்

ஆமை அது ஆயிரம் முட்டை இட்டும் அமைதியாய் படுத்திருக்கும்

மொளனமாய் இருப்பதெல்லாம் முட்டாள்கள் செயல்கள் அல்ல

ஆயிரம் பூப் பூக்கும் மரம் செடிகள் அசைவதில்லை அழுவதில்லை

பல் ஆயிரம் கனிகள் தந்தும் அவை கூவி கூவி சொல்வதில்லை

வாழை மரம் எமக்காக நல்ல குலை தள்ளி விழுந்தாலும்

அதனை வெட்டி எறிகையிலும் தன் தியாகத்தை சொல்வதில்லை

நம் தாகம் தீர இளநீரை தருகின்ற தென்னை கூட

ஒரு நாளும் தற் பெருமை  பேசி கொள்வதில்லை

இனிக்கின்ற சுவையான பாலை தரும் பசு கூட

ஒரு நாளும் கொம்பால் இடித்து முட்டுவதில்லை

நவரத்தினத்தை  சொத்தாய் தலையில் கொண்ட நாகமும்

நல்லவர்களை அடிக்காமல் தீண்டுவதில்லை

ஒளி வீசும் வெண் முத்தை தருகின்ற சிப்பியும்

மனிதர் கையால் சாகையிலும் மொளனத்தை விடவில்லை

முத்தான சிந்தனைகளை சொத்தாக கொண்டவரே

என்றும் மொளனமாய் இருந்திடுவர்

அரை குறை அறிவுள்ள மனிதர்களேஅறியாமை காரணத்தால்

ஆகாயம் முட்ட துள்ளி  குதித்திடுவர்

ஊரை கூட்டி பெரியவர் போல் பித்தலாட்டம் செய்திடுவர்

பேர் எடுக்க நினைப்பவரே பேசி பேசி கிளித்திடுவர்

மொளனமாய் இருப்பதெல்லாம் நிறை குடம் போல்

தளம்பாத நிதானம் உள்ளவர்கள் நெஞ்சமதே

நிதானம் உள்ளவர்கள் நெஞ்சமதே

கவி மீனா