பெண்

பூமி தாயும்  தாங்கிடுவாள்

சுமையை தாங்கும் வரையும் தாங்கிடுவாள்

தாங்கமுடியா தரணத்தில் பூகம்பமாய் வெடித்திடுவாள்

பெண்ணாய் பிறந்தவள் பொறுத்திடுவாள்

பொறுமையின் சிகராமாய் விழங்கிடுவாள்

பொறுக்கமுடியா பொழுதினிலே

அவளும் பொங்கியே எழுந்திடுவாள்

கண்ணை இமை போல் காத்திடுவாள்

கலங்கரை விளக்காய் ஒளி தருவாள்

குலமகள் என்றே வாழ்ந்திடுவாள்

தன் குடும்பத்துகாக உயிர் கொடுப்பாள்

குற்றம் கண்டு மனம் நோகில்

கண்ணகியாய் அவள் எரித்திடுவாள்

பத்துமாதம் சுமப்பவளே பெண்

தன் இரத்தத்தை பாலாக்கி கொடுப்பவழும் அவளே

தாய் என்னும் பேரன்பு பெட்டகமே

பெற்றவளாய் மேதினியில் பெருமை பெறுபவளே

சக்த்தியின் அம்சமே பெண் என்றால்;

சிருஸ்டியின் மூலாதாரம் பெண் என்றால்

பெண்ணை போற்றி காக்க முடியாதோர்

மண்ணை காத்தும் பயன் என்ன?

அன்பின் வடிவே பெண்

பூமியில் சிருஸ்டியில் அவளே முதல்

உயிர்களின் மூச்சும் தருபவள் அவளே

பெண்ணே போற்றத்தக்வள்

பெண்ணே உலகின் கண்

கவி மீனா