அன்பே சிவமாய்

கூட்டம் கூட்டமாய் பறவைகள் சுத்தி சுத்தி பறக்குது

தீட்டு திட்டாய் கரு மேகங்கள் திடர்களாய் சேருது

சில்லென்று காற்று வந்து மேனி சிலிர்க வைத்து செல்லுது

சொட்டு சொட்டாய் மழை துளிகள் பூமிக்கு வருகுது

மொட்டு  மலர்கள் எல்லாம் மொட்டவிழ்ந்து  விரியுது

கட்டு கட்டாய் கவிதை வந்து காற்றோடு கரையுது

காய்ந்து போன பூமி இன்று கழிப்பில்  மலரது

மழையும்  பூமி மேலே அன்பாக  பொழியுது

அன்புக்காக ஏங்கும் இதயங்களும் உலகில் வாழுது

அன்பு காட்ட உறவு இருந்தால் இதயங்களும் குளிருது

ஏங்க வைத்து மனிதர்களை கடவுளும் ஏன் படைத்தான்?

அன்பு இல்லா உலகினையே ஏன் வளர்த்தான்?

மனித உறவினிலே  காதல் இன்பம் கூடாமல்

தாய் பிள்ளை உறவினிலே பாசங்களும் இல்லாமல்

வறண்டு போன வாழ்வாக பல மானிடர் தன் வாழ்வு

எட்டு திக்கும் முட்டி மோதி பூமி தாய் அழுகுது

மானிடரின் கண்ணீர்  கலந்தே ஆறுகளும் பாயுது

அன்பே சிவமாய் என்று அவணி மாறுமோ?

அன்றே மானி னிலத்தில் விடிவு தோணுமே!

கவி மீனா