ஆண்டவன் இருப்பதை

பிறந்தாய் வளர்ந்தாய்

பெத்தாயின் மடியில் தவழ்ந்தாய்

நடை பயின்று ஓடி ஓடி திரிந்தாய்

யார் சொல்லும் கேட்காது

அடங்கா பிடாரியாய் ஆனாய்

ஆணவம் கொண்டே அலைந்தாய்

ஒரு பேதை பெண்ணை கண்டாய்

சித்தம் தடுமாறினாய்

அவளை சிக்க வைக்க

பல திட்டங்கள் தீட்டினாய்

நல்லவன் போலே நடித்தாய்

நயவஞ்சகமாய்  அவளை பிடித்தாய்

தாலி கட்டி முடிந்த பின்னே

அதிகாரம் காட்டினாய் அவளை

அடிமை போலே ஆக்கினாய்

இன்னும்  பல அடிமைகளை தேடினாய்

அவர்களுக்கும்  நீயே

கோமான் என நினைத்தாய்

 

ஆணவத்தில் ஆடினாய்

அகங்காரம் கொண்டே அவதியுற்றாய்

உன் குறை தெரியாமல் கூத்தடித்தாய்

 விட்டிலே  சட்டி முட்ட வாசமிகு கறியருந்தாலும்

அடுத்தவன் சட்டியை எட்டி பார்த்தாய்

கண்ணுக்கு அழகாக மனைவி இருந்தும்

அடுத்தவன் பெண்டாட்டிகளோடு

பொழுதை போக்கினாய்

குடித்தாயய் வெறித்தாய்

கொடுரமாக பேசினாய்

 வானத்தில் பறக்கும் காற்றாடி போலே

 குத்துக்கரணமும் அடித்தாய்

ஆண்டவன் இருப்பதை மறந்தாய்

அதனால் நுலறுந்த பட்டமாய் துலைந்தாய்

அடைகலம் புகுந்த பெண்ணை

அவணியிலே அவதியுற வைத்தாய்

இன்று வயோதிப மடமே

அடைகலமாய் கொண்டாய்

ஆண்டவன் தீர்பு இதுவே

கவி மீனா